آئین مستان

میون بستر می سوزم

غریب و تنها می میرم

عاقبت از زهر کینه

حاجتم و من می گیرم

مدینه شهر پیغمبر، خدانگهدار

مزار مخفی مادر، خدانگهدار

نیمه شب یه عده کافر، وای وای

خونمون و سوزوندند آخر، وای وای

حُرمت منو شکستند، وای وای

دستم و تو کوچه بستند، وای وای

وای از این غریبی وای

خونه ی من وقتی می سوخت

به یاد مادر افتادم

به یاد زخم سینه و

خون میخ در افتادم

میون دود و شعله ها برابر من

دیگه کسی لگد نزد به همسر من

می زدند منو شبونه، وای وای

بی هوا با تازیونه، وای وای

وقتی که زمین می خوردم، وای وای

اسم مادر و می بردم، وای وای

وای از این غریبی وای

منو شبونه می بردند

پیاده در پشت مرکب

تو کوچه افتادم یاد

اسیری عمه زینب

درسته شمشیر روی من سه بار کشیدند

ولی دیگه تشنه سرم رو کی بریدند

کشتنت آبت ندادن، حسین حسین

کشتنت خاکت نکردن، حسین حسین

وای سالار زینب

خدا، بغضی توی گلوم نشسته

ببین چقدر دلم شکسته

دستای من رو کینه بسته، خدا

خدا، دشمن ما چقدر پلیده

می بینه که موهام سفیده

ولی بازم من و کشیده، خدا

آتیش گرفته قلبم، آتیش گرفته خونم    

میون آتیش و دود روضه می خوام بخونم

یه روزی پشت این در زهرشون و رسوندند  

یه روزی پشت این در مادرم و سوزوند

خدا خدا خدایا

خدا، آخه چه رسم روزگاره

افتاد نفس هام در شماره

منم پیاده اون سواره، خدا

به خدا روضه از این بالاتر نیست، اون بی حیا خودش سوار اسب شد، امام صادق هفتاد ساله رو پشت سرش کشوند.....

خدا، آخه چه رسم روزگاره

ابن ربیع حیا نداره

هی نام مادر و میاره

وقتی شبیه بابا اون بی حیا من و برد  

همون جا افتادم که مادرم من زمین خورد

انگار دارم می بینم بابام و دست بسته

تو گوشمه صدای گوشواره ی شکسته

خدا خدا خدایا

خدا، درسته قلبم دریدن

به روی من شمشیر کشیدن

ولی سرم رو نبریدن

خدا، درسته حق منو خوردن

منو تو کاخ مستی بردن

سرمو تو تنور نبردن،خدا

نمیره روی نیزه هرگز سر بریده ام

نمی سوزه تو آتیش محاسین سپیدم

هیچ وقت رو ناقه دسته خواهرم نبندن

هیچ موقع مردم مست به دخترم نخندن

وقتی منصور شمشیر کشید، وقتی نتونست جسارت کنه، افتاد رو دست پای امام صادق گفت: حالا هر چی بخوای برات فراهم میکنم، هر چی بخوای بهت میدم، امام گفت: من چیزی از تو نمیخوام فقط منو زود برگردون به خونه ام اهل وعیالم نگرانن، آخه منو نصف شب با سر برهنه آوردی، زود منو برگردون زن بچم نگرانن؛ یه روزی هم حسین یه نگاه به خیمه ها کرد دید دارن به خیمه ها حمله میکنن، اگه دین ندارید آزاد مرد باشید هنوز حسین داره نفس میکشه بیاید کار منو تموم کنید، آی حسین.....

قاتل حیا کن چشم مولا نمیه باز است

الهی یه روزی براتون حرم بسازیم

مثل باب الرضا یه باب الکرم بسازیم

برای مدینه به نام امام صادق

یه رواقی به نام دار القلم بسازیم

غصم اینه این امام مظلوم

بی حرم و بی صحن و مزاره

منتظریم تا مهدی بیاد و

طرح حرم تا حرم بیاره

بمیرم آقا برای غریبیت

هیئتای ما شعبه ای از هیئتاتونه

همه قطره ای از دریای روضه هاتونه

مقتل لهوف و مقتل نفس المهموم

مدیون روضه ی مقتل کربلاتونه

روضه ی ما همیشه بی قراره

سینه زنی تا داره ادامه

بیاید همه زائر حسین شیم

خرج زیارت یه السلامه

بمیرم آقا برای غریبیت

مدینه می شود پر از یاس سفید

دوباره می شود دل من نا امید

ششمین قرآن ناطقم

 من گل باغ شقایقم

غصه دار کوچه صادقم

آه و واویلا واویلتا

دوباره مرغ دل گرفته در قفس

دگر از سینه ام نمی آید نفس

گرفته این زمان هوای زمزمه

تپش های دلم شده یا فاطمه

از غم کوچه شکسته ام 

بین موج غم نشسته ام 

فکر آن دستای بسته ام

آه و واویلا واویلتا

بگرید آسمان بر این احوال من

ولی سالم بود تن طفلان من

بی سر و تنها نمانده ام

دردل صحرا نمانده ام

روی نیزه ها نمانده ام

آه و واویلا به کربلا

با دل خونین شبا

از گل شقایق می خونم

روضه برا غریبی

امام صادق می خونم

شیخ الائمه به خدا

 خیلی مصیبت کشیده

به کی بگم آقای ما

چی دیده و چی کشیده

وای از چشم ترش، وای از بال و پرش

وای خون جگرش

وای آقام غریبه

دشمن پست بی حیا

نگفت که اون مو سفیده

دستاش و بسته نیمه شب

دنبال مرکب کشیده

گاهی زمین خورده گاهی

قامت خمیده دویده

 انگار صدا مادرش و

 میون کوچه شنیده

وای از غم نصیبی، وای از بی شکیبی

وای از این غریبی

وای آقام غریبه

نمونده جونی تو تنش

نفسهای آخرشه

سر رو زانوی پسر

 این حرفای آخرشه

حج و نماز و روزه

 عبادت و دعا یه طرف

گریه برا غریبی

شهید کربلا یه طرف

ذکر علی اعلی

ذکر تمام دنیا

ذکر امام صادق

امر به سینه زنها

حسین

اگر چه اصل و نسب از تبار اُلفت داشت

به بی وفائی این روزگار عادت داشت

دوباره سینه ی دریائی اش پر از غوغاست

که بین آن همه شاگرد باز هم تنهاست

شب و سکوت و مناجات دل نوازش بود

فضای شهر پر از عطر جانمازش بود

ز سوز اشک، تن پیرمرد می لرزید

وَ پا به پای تنش خاک سرد می لرزید

نشانه ها همه آیات شام آخر بود

که این همه به لبش ذکر وای مادر بود

سر نماز و دعا بود دوره اش کردند

چقدر مردم این قوم پست و نامردند

چقدر ساده شکستند خلوت او را

وَ زیر پای نهادند حرمت او را

طناب و این همه آدم دگر برای چیست؟

برای بردن یک پیرمرد لازم نیست

دوباره داغ مدینه خدا به خیر کند

امام و دشمن و کینه خدا به خیر کند

برو فرشته بیاور عبای آقا را

دوباره جفت نما کفش های آقا را

کسی نمی دهد این جا بها به موی سپید

که باز کار امامی به قتلگاه کشید

امام پیر پیاده نفس نفس می زد

زمین که خورد اجازه نداشت برخیزد

به روی خاک کشیدند جسم مولا را

دوباره تازه نمودند داغ زهرا را

شبانه رفت و غریبانه تا خدا پر زد

از این قفس وَ از این شهر بی صفا پر زد

دوباره باز عزا بین عرش بر پا شد

امام پیر هم از بی حرم ترین ها شد